Introduction/pl

Chcielibyśmy, aby nasz czytelnik miał natychmiastowy dostęp do tematów, które będą omawiane w Masticationpedia; omówimy niektóre z najbardziej aktualnych zagadnień dotyczących epistemologicznej ewolucji nauki w ogóle, aw szczególności medycyny i stomatologii.

Dla Twojej wygody możesz również obejrzeć nasz film na Youtube.

Przedmowa

Wprowadzenie do Masticationpedia

W tej fazie rozważymy dwa fundamentalne aspekty „Postępu Nauki”, zgodnie z „Paradygmatem Kuhna” i „Epistemologią”, która kwestionuje koncepcje „Wnioskowania statystycznego” oraz „Interdyscyplinarność”.

Te dwa tematy, które najwyraźniej wydają się być ze sobą w konflikcie, ponieważ pierwszy potrzebuje „dyscypliny”, aby podkreślić „Anomalie w paradygmacie”, a drugi potrzebuje „interdyscyplinarności”, integrują się poprzez element rozstrzygający, na który składają się „rusztowania metapoznawcze”, czyli pomosty poznawcze między dyscyplinami specjalistycznymi. W tym kontekście zatem czytelnik będzie mógł lepiej docenić „stochastyczne podejście” do jednego z najbardziej kontrowersyjnych tematów w rehabilitacji żucia, takiego jak „Wady zgryzu”, z którego pochodzi większość zabiegi rehabilitacji narządu żucia, takie jak ortodoncja, proteza i chirurgia ortognatyczna.

Tak więc, oprócz przewidywania naukowego i filozoficznego aspektu Masticationpedia, w końcu skoncentrujemy się na tematach takich jak „Systemy złożone”, „Emergent Behaviour” systemów złożonych i „Spójność systemu”: niezbędne kroki w celu wprowadzenia naukowych tematów klinicznych, które przynoszą wraz z nimi wątpliwości, pytania, a jednocześnie paradygmatyczne innowacje zmierzające do zmiany status quo deterministycznego i redukcjonistycznego myślenia klinicznego „rutyny”, przed stochastyczną i interdyscyplinarną logiką językową.

Article by  Gianni Frisardi

Ab ovo

Zanim przejdziemy do sedna leczenia Masticationpedia, słuszne jest założenie, które dotyczy głównie dwóch aspektów społecznej, naukowej i klinicznej rzeczywistości obecnej i bezpośrednio poprzedzającej epoki.

W ostatnim stuleciu byliśmy świadkami gwałtownego wzrostu „innowacji” technologicznych i metodologicznych, szczególnie w stomatologii; innowacje te w jakiś sposób wpłynęły na strategie podejmowania decyzji, opinie, szkoły myślenia i aksjomaty w celu poprawy jakości życia, jak stwierdzono w „Nauka o ekspozycji w XXI wieku". Jednak ten wykładniczy wzrost pociąga za sobą pośrednio pojęciowe szare obszary (w praktyce „skutki uboczne”), które czasami są niedoceniane, ale które mogą kwestionować niektóre pewniki naukowe lub czynić je mniej absolutnymi i bardziej probabilistycznymi.

Fazy zmiany paradygmatu według Thomasa Kuhn

Dwa wrażliwe aspekty obecnej rzeczywistości społecznej, naukowej i klinicznej (które wydają się być ze sobą w konflikcie, ale jak zobaczymy pod koniec tej lektury, będą się uzupełniać) to „Postęp Nauki” według Kuhna i „ Epistemologia".

Postęp nauki według Thomasa Kuhn

Thomas Kuhn w swoim najsłynniejszym dziele stwierdza, że „nauka cyklicznie przechodzi przez pewne fazy wskazujące na jej funkcjonowanie”. Według Kuhna „nauka jest paradygmatem”, a rozgraniczenie między nauką a pseudonauką można wywieść z istnienia „paradygmatu””. Ewolucję postępu naukowego przyrównuje się do „ciągłej krzywej, która ulega nieciągłości w zmianach paradygmatu”. Na przykład w drugiej fazie paradygmatów Kuhna, zwanej „Normalna nauka”, naukowcy są postrzegani jako osoby rozwiązujące problemy, które pracują nad poprawą zgodności między paradygmatem a naturą.

Ta faza w istocie opiera się na zbiorze podstawowych zasad dyktowanych przez paradygmat, których nie kwestionuje się, ale którym faktycznie powierzono zadanie wskazania współrzędnych prac, które mają nadejść. W tej fazie opracowywane są przyrządy pomiarowe, za pomocą których przeprowadzane są eksperymenty, powstaje większość artykułów naukowych, a ich wyniki stanowią znaczny wzrost wiedzy naukowej. W normalnej fazie naukowej osiągane będą zarówno sukcesy, jak i porażki; niepowodzenia są nazywane przez Kuhna „anomalią” lub „zdarzeniami sprzecznymi z paradygmatem”.

Jako dobry rozwiązywacz problemów, naukowiec stara się rozwiązać te anomalie.

Kuhn's phases in Dentistry

Kuhn dzieli jednak ewolucję paradygmatu na „pięć faz”; jest to podstawowy proces dla Masticationpedia, ale aby być na bieżąco z projektem, ograniczymy się do opisania dwóch najważniejszych faz:

Faza 4, lub „kryzys paradygmatu” W konsekwencji kryzysu w tym okresie powstaną różne paradygmaty. Te nowe paradygmaty nie będą zatem wynikać z rezultatów osiągniętych przez poprzednią teorię, ale raczej z porzucenia wcześniej ustalonych schematów dominującego paradygmatu. Podążając tą ścieżką, w Masticationpedia, „kryzys paradygmatu rehabilitacji żucia” zostanie omówiony, przeglądając teorie, twierdzenia, aksjomaty, szkoły myślenia i Kryteria Diagnostyki Badawczej, a następnie skupimy się na fazie 5.

Faza 5, lub „Rewolucja naukowa” Faza 5 dotyczy rewolucji (naukowej). W okresie niezwykłej aktywności naukowej w środowisku naukowym otworzy się dyskusja nad tym, jaki nowy paradygmat przyjąć. Ale niekoniecznie wyjdzie na pierwszy plan najbardziej „prawdziwy” czy najskuteczniejszy paradygmat, ale taki, który będzie w stanie zainteresować wystarczającą liczbę naukowców i zdobyć zaufanie społeczności naukowej. Paradygmaty biorące udział w tym zderzeniu, według Kuhna, nie mają nic wspólnego, nawet zasad, a zatem nie są porównywalne (są „niemierzalne”). Paradygmat jest wybierany, jak już powiedziano, na gruncie socjopsychologicznym lub biologicznym (młodzi naukowcy zastępują starszych). Bitwa między paradygmatami rozwiąże kryzys, nowy paradygmat zostanie nazwany, a nauka wróci do fazy 1. Dla tej samej zasady Fazy 4, Masticationpedia zaproponuje, w rozdziale zatytułowanym „Nauka nadzwyczajna”, „nowy model paradygmatyczny w dziedzinie rehabilitacji narządu żucia””, omawiając jego zasady, motywacje, badania kliniczne doświadczenia, a przede wszystkim „radykalna zmiana” w diagnostyce medycznej. Ta zmiana zasadniczo opiera się na „wnioskowaniu systemowym”, a nie na wnioskowaniu o objawach, nadając głównie bezwzględną wartość obiektywności danych.

Jest prawie oczywiste, że filozofia naukowa Kuhna preferuje dyscyplinę, ponieważ anomalia w paradygmacie genomowym zostanie zauważona lepiej przez genetyka niż przez neurofizjologa. Teraz ta koncepcja wydaje się być sprzeczna z epistemologiczną ewolucją nauki, więc lepiej jest zatrzymać się na chwilę na jej szczegółach.

Epistemologia

Czarny łabędź symbolizuje jeden z historycznych problemów epistemologii: jeśli wszystkie łabędzie, które do tej pory widzieliśmy, są białe, czy możemy stwierdzić, że wszystkie łabędzie są białe? Naprawdę?
	Kuhn użył iluzji optycznej, aby zademonstrować, w jaki sposób zmiana paradygmatu może spowodować, że osoba zobaczy te same informacje w zupełnie inny sposób: które zwierzę jest tym obok? Pewnie?

---

„Epistemologia” (od greckiego ἐπιστήμη, „epistème”, „pewna wiedza” lub „nauka” i λόγος, „logos”, „mowa”) jest tą gałęzią filozofii, która zajmuje się warunki, w jakich można uzyskać wiedzę naukową oraz metody jej osiągania. Termin ten w szczególności wskazuje na tę część gnozeologii, która bada podstawy, ważność i granice wiedzy naukowej. W krajach anglojęzycznych pojęcie epistemologii jest natomiast używane głównie jako synonim gnozeologii lub teorii wiedzy — dyscypliny zajmującej się badaniem wiedzy.

Nawiasem mówiąc, podstawowym problemem dzisiejszej epistemologii, podobnie jak w czasach Hume’a, pozostaje weryfikowalność.

Paradoks Hempla mówi nam, że każdy widzący biały łabędź potwierdza, że wrony są czarne; czyli „każdy przykład niezgodny z teorią potwierdza jego część”:

$A\Rightarrow B=\lnot A\lor B$

Zgodnie z zarzutem falsyfikowalności żadna teoria nigdy nie jest prawdziwa, ponieważ choć na korzyść przemawia tylko skończona liczba eksperymentów, istnieje również teoretycznie nieskończona liczba, która mogłaby ją sfalsyfikować.

Ale to nie wszystko jest takie oczywiste...

...bo samo pojęcie epistemologii spotyka się z ciągłymi wdrożeniami, jak w medycynie:

$P-value$: W medycynie, na przykład w celu potwierdzenia eksperymentu, serii danych pochodzących z przyrządów laboratoryjnych lub z ankiet, stosuje się „wnioskowanie statystyczne”, a w szczególności słynną wartość zwaną „testem istotności”. (P-value). Cóż, nawet ta koncepcja, obecnie część genezy badacza, chwieje się. W niedawnym badaniu zwrócono uwagę na „kampanię” prowadzoną na temat „Natura” w przeciwieństwie do koncepcji „testów istotności”. Z ponad 800 sygnatariuszami wspierającymi ważnych naukowców, tę „kampanię” można uznać za ważny kamień milowy i „cichą rewolucję” w statystykach dotyczących aspektów logicznych i epistemologicznych. Kampania krytykuje zbyt uproszczone analizy statystyczne, które do dziś można znaleźć w wielu publikacjach. Doprowadziło to w końcu do dyskusji sponsorowanej przez Amerykańskie Stowarzyszenie Statystyczne, która zrodziła specjalne wydanie „The American Statistician Association” zatytułowane „Wnioskowanie statystyczne w XXI wieku: A World Beyond p <0,05”, zawierające 43 artykuły wybiegających w przyszłość statystyków. W pytaniu specjalnym proponuje się zarówno nowe sposoby sygnalizowania ważności wyników badań poza arbitralnym progiem wartości P, jak i pewne wskazówki dotyczące prowadzenia badań: badacz powinien akceptować niepewność, być refleksyjny, otwarty i skromny w swoich wypowiedziach. Przyszłość pokaże, czy te próby statystycznie lepszego wsparcia nauki poza testami istotności znajdą odzwierciedlenie w przyszłych publikacjach. Również w tej dziedzinie jesteśmy na tych samych falach, co Postęp Nauki według Kuhna, w tym sensie, że mówimy o remodulacji pewnych opisowych treści statystycznych w zakresie dyscypliny.

Interdyscyplinarność: W polityce naukowej powszechnie uznaje się, że „rozwiązywanie problemów oparte na nauce wymaga badań interdyscyplinarnych” („IDR”), zgodnie z propozycją unijnego projektu Horyzont 2020. W niedawnym badaniu autorzy skupiają się na pytaniu, dlaczego badacze mają trudności poznawcze i epistemiczne w przeprowadzaniu IDR. Uważa się, że utrata filozoficznego zainteresowania epistemologią badań interdyscyplinarnych jest spowodowana filozoficznym paradygmatem nauki zwanym „fizycznym paradygmatem nauki”, który uniemożliwia rozpoznanie istotnych zmian IDR zarówno w filozofii nauki, jak i badań. Zaproponowany alternatywny paradygmat filozoficzny, zwany „Inżynieryjnym paradygmatem nauki, zawiera alternatywne założenia filozoficzne dotyczące takich aspektów, jak cel nauki, charakter wiedzy, epistemiczne i pragmatyczne kryteria akceptacji wiedzy oraz rola narzędzia technologiczne. W związku z tym badacze naukowi potrzebują tak zwanych „rusztowań metapoznawczych”, aby pomóc im w analizie i rekonstrukcji tego, jak „wiedza” jest konstruowana w różnych dyscyplinach. W badaniach interdyscyplinarnych rusztowania metapoznawcze pomagają analizować komunikację interdyscyplinarną i wyrażać, w jaki sposób dyscyplina buduje wiedzę

„Wartość P” a interdyscyplinarność

Biorąc powyższe pod uwagę, na powierzchownym spojrzeniu na epistemiczną ewolucję nauki, dwa aspekty dyscypliny ("Fizyczny paradygmat nauki", podkreślając anomalię) i interdyscyplinarny ("Inżynierski paradygmat nauki" , rusztowanie metapoznawcze), mogą wydawać się ze sobą w konflikcie; w rzeczywistości jednak, jak zaraz zobaczymy w tym rozdziale, są to dwie strony tego samego medalu, ponieważ obie mają tendencję do generowania „paradygmatycznych innowacji” bez żadnego konfliktu.

Teraz możemy stwierdzić, że „Innowacje” są już same w sobie „Postępem Nauki”, jak stwierdzono w artykule „Podstawy naukowe stomatologii” autorstwa Yegane Guven, w którym rozważany jest wpływ rewolucji biologicznych i cyfrowych na edukacja stomatologiczna i codzienna praktyka kliniczna, taka jak spersonalizowana stomatologia regeneracyjna, nanotechnologie, symulacje rzeczywistości wirtualnej, informacje genomiczne i badania nad komórkami macierzystymi. Innowacje wymienione przez Guvena należy oczywiście uznać za technologiczne i metodologiczne; jednak postęp nauki nie idzie naprzód z tego rodzaju innowacjami, które są nazywane „innowacjami przyrostowymi" i "innowacjami radykalnymi", ale następuje to zasadniczo poprzez "innowacje paradygmatyczne" .

W ścisłym tego słowa znaczeniu „Innowacje paradygmatyczne” są zasadniczo „zmianą myśli i świadomości”, która przenika całą ludzkość, począwszy od różnych warstw społecznych, od kopernikańskiej rewolucji naukowej po obecny nurt stochastyczny. podejście do zjawiska biologicznego.

W tym kontekście epistemologicznym (oprócz innych inicjatyw, takich jak „Research Diagnostic Criteria” w dziedzinie zaburzeń skroniowo-żuchwowych — RDC/TMD), medycyny opartej na faktach (i innych), projekt Masticationpedia umieszcza się w porządku podkreślić dynamizm dialektyczny dotyczący postępu nauki o rehabilitacji żucia. Masticationpedia ma ponadto tendencję do podkreślania anomalii, które nieuchronnie stymulują zmianę myślenia, a tym samym „paradygmatyczną innowację”.

Przed kontynuowaniem może być właściwe przyjrzenie się bardzo konkretnej i znaczącej sprawie.

Wada zgryzu

Wada zgryzu: dosłownie oznacza złe (po łacinie malum) zamknięcie uzębienia. Wierzymy, że „zamknięcie” jest łatwe do zrozumienia, ale epitet „zły” również musi być rozumiany ostrożnie, ponieważ nie jest tak prosty, jak się wydaje.

Aby pokrótce uchwycić tę koncepcję, w tej pierwszej wstępnej lekturze postaramy się przedstawić proste, ale wysoce dyskusyjne pytanie, które obejmuje szereg innych pytań z zakresu rehabilitacji żucia, a zwłaszcza dyscyplin ortodontycznych: „Co to jest „Wada zgryzu”? Pamiętaj, że w 2019 r. zapytanie Pubmed dotyczące tego terminu zwróciło wynik „tylko” 33 309 artykułów, co mówi wszystko o hipotetycznej zgodności terminologicznej na ten temat; dlatego też z tych artykułów można co jakiś czas wyciągnąć bardzo sensowne wnioski, takie jak te, które w całości odtwarzamy z artykułu Smaglyuka i współpracowników, nieco „sensacyjnego” artykułu, który traktuje o interdyscyplinarnym podejściu w diagnozie wady zgryzu:

«Diagnostykę, taktykę leczenia i profilaktykę anomalii i deformacji zębowo-twarzowych należy rozpatrywać w kontekście integralności nieukształtowanego organizmu dziecka, współzależności formy i funkcji jego narządów i układów»

Innym godnym uwagi faktem jest to, że jeśli w tym samym 2019 roku Pubmed został zakwestionowany w sprawie interdyscyplinarności w diagnostyce wad zgryzu, wynik spadł drastycznie do zaledwie czterech artykułów.

Te przesłanki pytania „Wada zgryzu” wskazują z jednej strony na alarm dotyczący anomalii, które mają tendencję do aktywowania czwartej fazy Kuhna, a z drugiej na rozwidlenie w epistemicznym wyborze na ten temat: taki, który generuje innowacje przyrostowe (pozostałe 33 309 artykułów, być może) i inny, który preferuje nową ścieżkę gnozeologiczną „Innowacji paradygmatycznej”.

Spróbujmy zbliżyć się do części koncepcji, która uważa „Innowację paradygmatyczną” za niezbędną, zadając sobie na przykład pytanie:

Postać 1a:
Pacjent z wadami zgryzu, zgryzem otwartym i prawym tylnym zgryzem krzyżowym, który pod względem rehabilitacyjnym powinien być leczony ortodontycznie i/lub chirurgią ortognatyczną.

Co oznacza „wada zgryzu”?

Odpowiemy na to pytanie zgłaszając przypadek kliniczny ewidentnej „wady zgryzu”.

Pacjent ma zgryz, który ortodonci nazywają „wadą zgryzu”, ponieważ ma tylny jednostronny zgryz krzyżowy i przedni otwarty; jest to wada zgryzu, którą można leczyć za pomocą stałej terapii ortodontycznej i ewentualnie w połączeniu z interwencją ortognatyczną. Zgryz krzyżowy to kolejny element zaburzenia prawidłowego zgryzu, z powodu którego jest on obowiązkowo leczony razem z zgryzem otwartym.

Jest oczywiste, że obserwator o „deterministycznym nastawieniu” w obliczu zjawiska tak ewidentnej niezgodności zgryzu uważa zgryz krzyżowy i otwarty za przyczynę wad zgryzu (przyczyna/skutek) lub odwrotnie; i oczywiste jest również, że obserwator zaleca leczenie ortodontyczne w celu przywrócenia „normozgryzu”. Ten sposób rozumowania oznacza, że model (narząd żucia) jest „znormalizowany do okluzji”; a czytane od tyłu, oznacza to, że rozbieżność zgryzu jest przyczyną wad zgryzu, a tym samym choroby narządu żucia. (Postać 1a).

Ale posłuchajmy, co mówią dwaj gracze, dentysta i pacjent, w dialogu informacyjnym.

Postać 1b: Motoryczny potencjał wywołany z elektrycznej przezczaszkowej stymulacji korzeni trójdzielnych. Zwróć uwagę na symetrię strukturalną obliczoną na podstawie amplitudy międzyszczytowej na prawym i lewym żwaczu.

Lekarz dentysta informuje pacjenta, że cierpi na poważną wadę zgryzu i należy go leczyć w celu poprawy jego estetyki i funkcji żucia. Pacjentka jednak stanowczo odpowiada: „Nie ma mowy, nie mam najmniejszego pomysłu, żeby to zrobić, doktorze, bo może nawet mam niereprezentatywny uśmiech, ale bardzo dobrze się odżywiam”. Odpowiedź dentysty jest gotowa, więc lekarz nalega, mówiąc: „”ale masz poważną wadę zgryzu ze zgryzem otwartym i jednostronnym tylnym zgryzem krzyżowym, powinieneś już mieć problemy z bruksizmem i połykaniem, a także z postawą”.” Pacjent w zdecydowany sposób zamyka konfrontację: «”całkowicie fałsz: bardzo dobrze żuję, bardzo dobrze połykam, a w nocy dużo chrapię, więc nie zgrzytam; poza tym jestem sportowcem i nie mam żadnych zaburzeń postawy”».

Teraz wniosek pozostaje bardzo krytyczny, ponieważ możemy napotkać język werbalny pacjenta, który jest mylący, ponieważ nie jest specyficzny i nie odpowiada szczegółowej fizjopatogenetycznej wiedzy o stanie zgryzu; lub, paradoksalnie, mamy do czynienia z językiem maszynowym przekształconym na język werbalny, który gwarantuje integralność systemu. W tym momencie sytuacja jest naprawdę zawstydzająca, ponieważ ani pacjent, ani obserwator (dentysta) nie będą mogli z całą pewnością stwierdzić, że System jest w stanie „wady zgryzu”.

Postać 1c: Odruch żuchwowy wywołany uderzeniem w podbródek uruchomionym młotkiem neurologicznym.
Zwróć uwagę na symetrię funkcjonalną obliczoną na podstawie amplitudy międzyszczytowej dla prawego i lewego żwacza.

Właśnie w tym momencie przypomina się krytykę Amerykańskiego Towarzystwa Statystycznego pt. i skromny w swoich wypowiedziach: co w zasadzie przekłada się na poszukiwanie interdyscyplinarności.

Postać 1d: Mechaniczna cisza wywołana uderzeniem w podbródek wyzwalanym młotkiem neurologicznym. Zwróć uwagę na symetrię funkcjonalną obliczoną na powierzchni całkowania prawego i lewego żwacza.

W rzeczywistości interdyscyplinarność mogłaby odpowiedzieć na tak złożone pytanie; niemniej jednak konieczne jest zinterpretowanie biologicznego zjawiska „wady zgryzu” w „stochastycznej forma mentis”, którą omówimy szczegółowo później.

Obserwator stochastyczny może zauważyć, że istnieje małe prawdopodobieństwo, że pacjent w chwili $T_{n}$ jest w stanie choroby zgryzowej, ponieważ język naturalny pacjenta wskazuje na idealny stan psychofizyczny; następnie dochodzi do wniosku, że rozbieżność zgryzu nie mogła być przyczyną nerwowo-mięśniowego i psychofizycznego zaburzenia funkcjonalnego. Dlatego w tym przypadku układ żucia może zostać znormalizowany nie tylko do okluzji, ale potrzebny jest również bardziej złożony model, więc należy go znormalizować do układu nerwowego trójdzielnego. Pacjentowi podano następnie serię elektrofizjologicznych testów trójdzielnych w celu oceny integralności jego układu nerwowego trójdzielnego w tych stanach klinicznych „wady zgryzu”.

Widzimy następujące odpowiedzi wyjściowe, które przedstawiamy bezpośrednio na rysunkach 1b, 1c i 1d (z wyjaśnieniem w nagłówku, aby uprościć dyskusję). Te testy i ich opis do tej pory należy traktować jedynie jako „konceptualne uzasadnienie” dla pytania „wady zgryzu”; później zostaną one szeroko opisane, a ich analiza szczegółowo opisana w poszczególnych rozdziałach. Już w tym pierwszym opisowym podejściu do zjawiska żucia można zauważyć, że istnieje wyraźna rozbieżność między stanem zgryzu (który początkowo wspierałby ortodoksję klasycznej ortodoncji w uznawaniu go za „stan wady żucia”) a danymi neurofizjologicznymi wskazującymi na niewiarygodność. synchronizacja i doskonała symetria odruchów trójdzielnych.

Te wyniki można przypisać czemukolwiek mniej niż „wady zgryzu”: oczywiście stoimy przed błędem logiki Język w medycynie, w tym przypadku właściwie bardziej należy mówić o…

Dymorfizm zgryzu, a nie wada zgryzu (co, jak zobaczymy nieco dalej, to zupełnie inna sprawa)

Wniosek

Jeszcze przed wyciągnięciem wniosków, należy zadbać o jasność pojęciową w pewnych fundamentalnych kwestiach, które oczywiście zostaną szczegółowo omówione w poszczególnych rozdziałach Masticationpedia.

Układ żucia powinien być traktowany jako „złożony układ'”, nie jako System Biomechaniczny skoncentrowany wyłącznie na okluzji zębów, ponieważ w tym sensie „Okluzja” jest niczym innym jak podzbiorem Układu Złożonego, oddziałującym z innymi podzbiorami, takimi jak receptory przyzębne, wrzeciona nerwowo-mięśniowe, rekrutacja jednostek motorycznych, centralny układ nerwowy system, staw skroniowo-żuchwowy itp., aby nadać kształt „zachowaniu pojawiającemu się”, czyli żuciu.

Osobliwością tej koncepcji jest to, że nie jest możliwe zinterpretowanie lub przewidzenie „pojawiającego się zachowania” systemu poprzez wyodrębnienie obiektywnych danych z pojedynczego podzbioru. Zamiast tego, „integralność systemu musi być skwantyfikowana w całości” i dopiero wtedy można podjąć próbę segmentacji całości, aby dokonać analitycznego opisu samego węzła. Istnieją bardzo ważne ruchy intelektualne i naukowe, które zajmują się tym problemem; w tym kontekście przychodzi na myśl niezwykłe dzieło prof. Kazema Sadegh-Zadeha: „Podręcznik filozofii analitycznej medycyny”.

W prezentowanym przypadku pytanie jest rozwiązane w następującej logice językowej:

Podzbiory narządu żucia (zęby, zgryz, stawy skroniowo-żuchwowe, mięśnie itp.) są w stanie „spójności” z Ośrodkowym Układem Nerwowym Trójdzielnym (patrz ryc. 1b, 1c i 1d), więc termin „Wada zgryzu” nie może należy użyć wyrażenia „Dymorfizm zgryzowy”.

«Nie oznacza to zniesienia zabiegów rehabilitacji protetycznej, ortodontycznej i ortognatycznej na żuciu: wręcz przeciwnie, ta forma mentis ma tendencję do przywracania wiedzy medycznej dyscyplinom rehabilitacji stomatologicznej, jak również oferowania alternatywy dla naukowego redukcjonizmu, który zbiega się w deterministycznej interpretacji zjawisko.»

Wykroczenie poza specjalistyczne granice dyscyplin, o czym wcześniej informowaliśmy o interdyscyplinarności, pozwala rozszerzyć modele diagnostyczne i terapeutyczne, co widać w przypadek kliniczny, w którym pacjent był leczony OrtoNeuroGnatodontycznym metoda jest zgłaszana.

W ten sposób przedstawiany jest ogólny widok całego układu żucia w celu zebrania razem elementów estetycznych i funkcjonalno-neurofizjologicznych w celu określenia „stabilności zgryzu” i uniknięcia „nawrotów”, zwłaszcza w leczeniu ortodontycznym i ortognatycznym.

To tylko niektóre z tematów, które zostaną obszernie omówione zarówno w tym rozdziale, jak i w tym, co nazywamy „Nauką nadzwyczajną”. Tymczasem w odpowiednim urozmaiceniu nasz kolorowy przyjaciel „Linus Sapiens”, mały żółty człowieczek po lewej, pyta nas:

«Co rozumiemy przez „złożone systemy”, gdy mówimy o funkcjach żucia?»
(Nie trywialne pytanie, zacznijmy więc mówić o logice języka medycznego)

 

Welcome   The logic of medical language

Bibliography & references

Masticationpedia is a charity, a not-for-profit organization operating in dentistry medical research,
particularly focusing on the field of the neurophysiology of the masticatory system
 

Home

Introduction

Latest chapter

Ed. Lab

Donate

Contacts

Request account